Gisterenavond (of -nacht), wou ik eens een nachtdier fotograferen. Omdat mijn pantoffels nog nat waren van het gras, ging ik op mijn kousen naar buiten. Daar zat een lichte aardslak. Leuk, dacht ik, die heb ik nog niet op foto. Maar waren er nog behalve die éne? Ik zag ze niet en stapte wat verder. Mijn voet trapte op iets slijmerig en zacht. Aha, gevonden… Ik had net op drie naaktslakken getrapt.

Het is moeilijk voor mij om op deze naaktslakken een naam te plakken, dus hou ik het gewoon even op naaktslak. Geef deze beestjes wat duisternis en een natte ondergrond, en ze voelen zich meer dan thuis. Met velen komen ze uit hun schuilplaatsen tevoorschijn om van deze geschikte nacht te genieten. ’s Ochtends merk ik dan glinsterende slijmsporen op de stenen waar ze gekropen hebben.

Een naaktslak heeft 2 tentakels met ogen op de uiteinden. Verliest hij een tentakel met oog, dan groeit hij deze terug aan. Deze registeren licht en duisternis. De 2 kleinere tentakels daaronder dienen als tast- en reukorgaan.

Waar een huisjesslak een huisje heeft, heeft een naaktslak dat niet. De naaktslak bezit wel een soort schild of kalkhoudende bult als overblijfsel. Ze stammen namelijk af van de huisjesslak.