Geocaching, het is iets waar ik altijd naar uitkijk om te doen. Op de fiets dwars doorheen de natuur op zoek naar schatten. Welja, schatten… in ons geval waren het dit keer ‘konijntjes’. De Scheldevallei Moerzeke-Kastel liet zich van haar mooiste kant zien.

De kattentongen stonden volop paars gekleurd langs de beken. Waterhoentjes en meerkoetjes lieten zich van alle kanten horen. Vlinders en bijen bestreken alle bloemen. Het was prachtig om te zien. Daarom hou ik ook zo van geocaching. Op zoek naar kleine vondsten kwam ik samen met mijn vriend op plaatsen waar ik anders nooit zou gekomen zijn. Ik kwam ook enkele dierensoorten tegen die ik helaas maar moeilijk kan identificeren. Mocht iemand toch een idee hebben, laat het mij gerust weten in de comments hieronder. Het gaat om onderstaande rups en bij.

Tijdens ons avontuur hebben we de route van Papaoutai gevolgd, op zoek naar konijntjes. Neem het niet te letterlijk. Met geocaching volg je ingegeven coördinaten op een wandel-gsp (of gsm) en zoek je naar bepaalde voorwerpen/doosjes met papier in. Eens gevonden noteer je je naam en ga je op zoek naar het volgende. Soms vormt een heel traject een samenhangende puzzel, zoals in ons geval. Ik heb mij geschramd, getingeld, gekrabd en gestoten. Ik heb de muggen van mij af moeten slaan en overwoekerende netels overwonnen. Ik wou nog eens een dag iets echt beleven zonder dat het het al te ver weg was. Geocaching is zo’n prachtige oplossing die mij echt vreugde bezorgd.